"Ah ok, nogmaals een kloon van
Doom of
Quake dus", maar nee, Daikatana komt zelfs niet in de buurt van deze toptitels.
Het spel begint in Middeleeuws Japan, maar al vlug vecht je tegen robots en vreemde wezens in Griekenland, met wapens die variëren van een zwaard tot een energiekannon.
Deze variatie in tijdsperiodes en wapens zorgt er eerder voor dat je kop noch staart kan maken van het verhaal.
De graphics zijn erbarmelijk voor de
N64, alles is vierkant, en vastzitten in muren of door de map vallen is geen uitzondering.
De muziek speelt constant hetzelfde monotoon deuntje. Wanneer je in een doolhof van gangen je weg probeert te vinden, kan dit deuntje redelijk wat ergernis veroorzaken.
Ik heb het spel volledig uitgespeeld, en weet eigenlijk nog steeds niet wat ik gespeeld heb, of waarom ik het gespeeld heb.
Verberg. 
